تاریخچه فرش ایرانی به 2500 سال پیش برمی گردد.
ایرانیان از جمله قالیبافان پیشگام تمدن های باستانی بودند که در خلال قرن ها خلاقیت و نبوغ به درجه ای عالی از کمال دست یافتند.
دانش فرش بافی مانند یک راز خانواده به خوبی از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است.
ردیابی تاریخ فرش ایرانی، پیمودن مسیر رشد فرهنگی یکی از بزرگترین تمدن هایی است که جهان تاکنون شناخته است.
ملزومات ساده، کفپوش ها و پوشش های ورودی همچنین روفرشی 12 متری سرمه ای برای محافظت از اقوام عشایری در برابر سرما و رطوبت، زیبایی روزافزون قالی ها آنها را صاحبان جدیدی یافت – پادشاهان و اشراف، که آنها را نشانه هایی از ثروت، اعتبار و تمایز می دانستند.
رودنکو و گریازنوف باستان شناسان روسی قدیمی ترین فرش “گره دار” شناخته شده را در سال 1949 در دره پازیریک در ارتفاع حدود 5000 فوتی از سطح دریا در کوه های آلتای سیبری کشف کردند.
قالی پازیریک که قدمت آن به قرن پنجم قبل از میلاد می رسد، زیبایی کمیاب است و با تکنیک بسیار بافته شده است.
در مقبره های یخ زده حاکمان سکایی با قدمت 2400-2500 سال نگهداری می شود و اکنون در موزه ارمیتاژ روسیه نگهداری می شود.
قالی دیگری که در همین منطقه یافت شد به قرن اول قبل از میلاد باز می گردد.
ابعاد فرش پازیریک 183 در 200 سانتی متر و تراکم گره آن تقریباً 360000 گره در هر متر مربع است که از اکثر فرش های مدرن بالاتر است.
وسط فرش از نقش نواری تشکیل شده است، در حالی که در حاشیه آن دسته ای با گوزن یا آهو ایرانی و در مرز دیگر رزمندگان سوار بر اسب قرار دارد.
هنگامی که کشف شد در یک بلوک یخی عمیقا یخ زده بود، به همین دلیل است که به خوبی حفظ شده است.
این فرش امروزه در موزه ارمیتاژ در سن پترزبورگ قابل مشاهده است.
یک نسخه بازسازی شده در موزه فرش تهران وجود دارد.
