با لوله های پلاستیکی، موضوع آلودگی احتمالی آب آشامیدنی کمتر واضح است.
در اصول جایگزینی خط سرب گروه تحت رهبری NRDC، آیتم مسی نه پلاستیکی به تحقیقات اخیر اشاره می کند که نشان می دهد لوله های پلاستیکی می توانند به طور بالقوه آب آشامیدنی را از سه طریق آلوده کنند.
اولین مورد انتشار مواد شیمیایی در آب از مواد لوله پلیکا سایز 15 است، فرآیندی به نام لیچینگ، که در چندین مطالعه مستند شده است.
مسیر دوم که نفوذ نام دارد شامل آلاینده هایی مانند بنزین است که می تواند از آب های زیرزمینی یا خاک از طریق دیواره های لوله های پلاستیکی نفوذ کند که در گزارش های آژانس حفاظت از محیط زیست و بنیاد تحقیقات آب (بنیاد تحقیقاتی Awwa سابق) به آن اشاره شده است.
و در نهایت، لوله های پلاستیکی در معرض گرمای زیاد آتش سوزی در معرض خطر ذوب شدن و سایر آسیب های حرارتی قرار دارند.
سند NRDC با استناد به برگه اطلاعات اکتبر 2021 EPA نشان می دهد که لوله های پلاستیکی آسیب دیده در آتش سوزی می تواند مواد شیمیایی سمی را در آب آشامیدنی منتشر کند.
در سند EPA آمده است که گرمای زیاد آتش‌ها می‌تواند لوله‌ها، دریچه‌ها و مترهای پلاستیکی در سیستم‌های توزیع آب آشامیدنی را تخریب کند و به طور بالقوه ترکیبات آلی فرار (VOCs) را در آب آشامیدنی آزاد کند.
یک مطالعه در سال 2020 با نشان دادن در آزمایشات آزمایشگاهی به یافته های صریح تری رسید که لوله های پلاستیکی در معرض دمای آتش سوزی می توانند بنزن، یک ماده سرطان زا و سایر VOC ها را در آب آزاد کنند.
عوامل مرتبط با مواد لوله فراتر از موارد مندرج در سند اصول نیز می توانند آب آشامیدنی را آلوده کنند.
یک مطالعه آزمایشگاهی در ماه جولای توسط مهندس عمران و محیط زیست، مارک ادواردز از ویرجینیا تک و همکارانش نشان داد که رشد لژیونلا پنوموفیلا، باکتری منتقله از آب که باعث بیماری لژیونرها می شود، با pH آب متفاوت است، اینکه آیا این آب در تماس با آب بوده یا خیر.
لوله های پلی اتیلن متقاطع (PEX) یا مس و وجود فسفات که برای کنترل خوردگی استفاده می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.