عسل توسط همه فرهنگ ها مصرف شده است. و در هر کدام این غذا معنایی خاص داشته است. یونانی ها، مصری ها، رومی ها و حتی مسیحیان به عسل جایگاه بسیار برجسته ای داده اند.
- مصری ها این تمدن معتقد بود که عسل اصل گون از اشک خدای را (خدای خورشید) که منشأ حیات را به او نسبت می‌دادند، می‌آمد. بنابراین از این غذا به عنوان نذری مذهبی استفاده می شد.
- رومیان. آنها از عسل به عنوان غذا برای افزایش طول عمر استفاده می کردند. در واقع چند نفر بودند که بالای 100 سال سن داشتند. یکی از آنها Asinio Pollión Romilis بود، که پس از رسیدن به قرن خود، دلیل زندگی طولانی خود را چنین توضیح داد: “روغن در بیرون و عسل در درون”.
یکی دیگر از رسوم بسیار زیبای مرتبط با استفاده از عسل که رومی ها در تاریخ ثبت کرده اند، به اصطلاح «ماه عسل» است. این تعبیر به این دلیل است که مادر عروس یک دیگ عسل را روی میز کنار تخت تازه دامادها می گذاشت تا «قوی خود را به دست بیاورد».
این ژست تمام روزهایی که این زوج از ازدواج جدیدشان لذت می بردند ادامه داشت. در حال حاضر، رسم این است که برای بزرگداشت پیوند، سفری انجام دهند.
- یونانی ها در این فرهنگ از عسل به عنوان رزق برای افزایش طول عمر افراد نیز استفاده می شد. بقراط آن را برای این منظور توصیه کرد و از آنجایی که غذای خدایان المپ بود، خوراکی برای رسیدن به عمیق ترین معنویت در نظر گرفته شد .
- مسیحی کتاب مقدس دو قسمت جداگانه را برای صحبت در مورد عسل اختصاص داده است.
لوبیا. برای این فرهنگ، عسل ارزش نمادین زیادی دارد، زیرا هدیه ای از جانب خداوند است. همچنین خوردن سیب آغشته به عسل در شب اول سال مرسوم است. در روزهای بعد از اول ژانویه، چلو آغشته به عسل می خورند .
این نوشیدنی الکلی که با نام “مید” نیز شناخته می شود با آب و عسل تخمیر شده درست می شود.
اعتقاد بر این است که قبل از آبجو بوجود آمد و تقریباً توسط همه مردم مصرف می شد: یونانی، رومی، سلتیک، ساکسون، نورمن و وایکینگ.
