برای تعیین ابعاد یک فرش روی مینیاتور، ابتدا باید اندازه طرح را تعیین می کردیم – کار دشواری است که با استفاده از قوانین زیر موفق به انجام آن شدیم:
عرض و طول فرش نگین ممتاز مشهد را با تعداد افرادی که روی آن می نشینند مقایسه کنید.
از آنجایی که مساحت اشغال شده توسط هر فرد قابل محاسبه است، ابعاد فرش را می توان از تعداد افراد و فاصله آنها تخمین زد.
اندازه فرش را با فضایی که در آن قرار دارد، قد افراد، درها، پنجره‌ها و دیگر ویژگی‌های ساختاری، درختان، حیوانات و حتی تختی را که می‌توان از شکل پادشاه اندازه‌گیری کرد، مقایسه کنید.
هنگام تخمین اندازه ها با قوانین فوق به معیارهای رایج فرش ایرانی مانند دوزار، رانر، پرده و غیره توجه کنید.
اندازه فرش را با اشیاء روی آن مقایسه کنید، t2g.
، کتابدار، شمعدان، شمعدان، ظروف، میز کارمندی و غیره، که برخی از آنها تقریباً اندازه های خود را تا زمان ما حفظ کرده اند.
آموزشگاه های نقاشی و هنرهای تزئینی ایرانی
در دوره تحت پوشش این پژوهش، رشد سریع هنرها از یک سو و روی کار آمدن سلسله های حامی هنر از سوی دیگر، باعث پیدایش مکاتب متفاوتی در نقاشی ایرانی شد که مشهورترین آن ها مدارس تبریز، بغداد، شیراز، هرات (تیموری)، بخارا و اصفهان (صفویه).
این تقسیم بندی مدارس در درجه اول تاریخی است، همانطور که استفاده از نام های سلسله برای دو مدرسه نشان می دهد.
با این حال، این بدان معنا نیست که آن مدارس از نظر سبک تفاوتی ندارند. تفاوت آنها کاملاً متمایز است، اما موضوعی فراتر از محدوده مطالعه حاضر است.
همانطور که انتظار می رود، به نظر می رسد تکامل طرح های فرش بر روی مینیاتور همزمان با تکامل خود هنر مینیاتور بوده است.
اما قابل توجه است که طرح‌های فرش ایرانی بر روی نقاشی‌های مینیاتوری مکاتب تبریز، بغداد، شیراز، بخارا و اوایل دوره تیموری به هم شبیه است که نشان می‌دهد طراحی فرش تأثیر چندانی از تحول آن مکاتب نداشته است.
به عبارت دیگر، تحولات هنری قرن چهاردهم و اوایل قرن پانزدهم در ایران، تغییرات عمیقی در طرح‌های فرش ایرانی ایجاد نکرد، به‌طوری که مینیاتورهای آن دوره، فرش‌هایی با طرح‌های سنتی را نشان می‌دهند.
این دومی احتمالاً سابقه ای 300 تا 400 ساله داشته است، یعنی منشأ آنها را باید تقریباً در قرن 10 و 11 جستجو کرد.
زاییده نقوش تزیینی باقیمانده از دوران ساسانی و اوایل اسلامی، توسعه خط کوفی dCl؛ به ویژه در قرن 9 و 10 بود.
بنابراین، از نظر تاریخی، این گنجاندن حاشیه‌های کوفی یا تزئینات شبه کوفی در ترکیب‌بندی‌های تزیینی اسلامی ساسانی و اوایل (تا قرن یازدهم) باید در طول قرن‌های 9، 10 و 11 اتفاق افتاده باشد، زیرا هیچ نوشته تزئینی کوفی قدیمی‌تر از آن وجود ندارد.
آنهایی که روی ظروف سفالی نیشابور متعلق به قرن نهم هستند – تاریخی که بنابراین می‌توان آن را سرآغاز دگرگونی نقوش ایرانی باستان و ادغام آنها با خط کوفی دانست.
