تاریخ فرش با تاریخ خود مرد ارتباط تنگاتنگی دارد.
از قدیم الایام و در طول قرون، مردم روش بافتن نخ‌های گیاهان و پوست درختان را مطالعه کرده‌اند و متعاقباً آموخته‌اند که با استفاده از پشم حیواناتی که خودشان پرورش داده‌اند، سبد ببافند و فرش‌های کف درشت تولید کنند.
زنان اولین کسانی بودند که از قدیم الایام در این صنعت سخت کار می کردند.
در حالی که دیگران حیوانات را شکار می کردند، آنها به ساختن سبد، لباس های درشت و شنل حیوانات و خیلی چیزهای دیگر مشغول بودند.
کاوش های باستان شناسی نشان می دهد که قدمت میله های بافته شده در ایران به هزاره چهارم تا پنجم قبل از میلاد می رسد.
هیچ اطلاعات موثقی در مورد زمان ظهور اولین فرش ها و و اینکه چه افرادی برای اولین بار این صنعت را شروع کردند وجود ندارد.
روفرشی 12 متری فیروزه ای وقتی در معرض رطوبت قرار می گیرند خراب می شوند.
اما پس از ظهور پشم، قبایل ساکن در آسیای مرکزی شروع به ساختن فرش از پشم کردند و اولین کسانی بودند که این تجارت را تأسیس کردند.
قدیمی ترین فرش دستباف ایرانی در سال 1949 میلادی در جریان کاوش های منظم باستان شناسی در روسیه در منطقه پازیریک پیدا شد.
باستان شناس S.I. رودنکو، که کاوش‌ها را انجام می‌داد، کتابی به زبان روسی با عنوان «فرهنگ مردمان کوه‌های آلتای قبیله ساکا» (نسخه مسکو و لنینگراد، 1953) نوشت که در آن تمام اطلاعات این فرش را به تفصیل شرح داد.
در این کتاب که پس از کاوش ها منتشر شد، S.I. رودنکو یافته خود را به تفصیل شرح می دهد و آن را به فرش های بسیار کهن ایرانی نسبت می دهد.
او می نویسد: «با وجود اینکه نمی توان دقیقاً گفت که این فرش متعلق به کدام یک از این سرزمین ها (مدیا، پارت ها، فارس) است، تاریخ آن به قرن پنجم یا اوایل قرن چهارم قبل از میلاد می رسد.
سپس می افزاید: «تاریخ این فرش با نگاره های سوارکاران مشخص می شود.
نحوه نمایش اسب های جنگی که قالیچه ای کوچک بر سینه دارند، از ویژگی های بارز آشوری هاست.
در این فرش، شما می توانید بسیاری از جزئیات کوچک را نیز مشاهده کنید.
دانشمند مذکور این فرش را ایرانی می‌داند، اما در منطقه خاص، در اینجا تردید دارد.
طبری اولین مورخی بود که این فرش را توصیف کرد.
به نظر او در ساخت این فرش از ابریشم، طلا، نقره، رنگ سبز درختان از زمرد و متن از پارچه طلایی استفاده شده است.
به جای آب از سنگهای قیمتی استفاده می شد و شاخه های درخت از سیم تقلید می کردند.
علیرغم اینکه قالی مشخصی به دوران ساسانیان نداریم، باز هم می توان گفت که فرش ایرانی در زمان ساسانیان بسیار رواج داشته است.
در ادبیات فارسی از تخت معروف تگدیس متعلق به خسروپرویز پادشاه ساسانی به کرات یاد شده و بنا به روایات، یکی از 4 فرش بسته به فصل بر این تخت می‌گذاشته است.
فرش های ایرانی پیشینه ای بسیار کهن دارند.
از قدیم الایام فرش های مختلفی در ایران ساخته شده و روش ساخت آن ها موروثی بوده است.
گفته‌های سیاحان، مورخان و نظامیان و نیز یافته‌های باستانی حاکی از آن است که روستاها و اقوام کامل در ایران به قالی‌بافی می‌پرداختند و این نوعی هنر دستی بوده است.
