علاوه بر این، ما از الگوی آزمایشی اولیه سازی ضمنی استفاده کردیم به طوری که شرکت کنندگان از دستکاری متغیر مستقل بی اطلاع بودند (هنگ، موریس، چیو و بنت-مارتینز، 2000).
مصرف چای خارجی فله به طور ضمنی با سرو چای و آب در مرحله خوشامدگویی آزمایش دستکاری شد، بنابراین شرکت کنندگان متوجه نشدند که نوشیدن بخش مهم مطالعه ما است.
این طرح تحقیقاتی به ما کمک کرد تا اثر ترکیبی بالقوه تجربه ایجاد شده توسط خود چای را در حین تهیه چای حذف کنیم.
به طور خلاصه، پژوهش حاضر با هدف بررسی این فرضیه است که مصرف چای خلاقیت واگرا را ارتقا می دهد، فرضیه تأثیر اصلی (H1).
ما همچنین فرض می کنیم که این بهبود به این دلیل است که نوشیدن چای می تواند منجر به خلق و خوی مثبت شود که برای خلاقیت واگرا مفید است، فرضیه میانجیگری (H2).
ما آزمایش 1 را برای آزمایش فرضیه اصلی و آزمایش 2 را برای بازآزمایی اثر اصلی و بررسی اثر میانجی خلقی اجرا کردیم.
به ویژه، ما عمدتاً بر تأثیر حاد چای بر خلاقیت تمرکز می کنیم و خلاقیت در 10 اندازه گیری می شود.
– 25 دقیقه بعد از نوشیدن چای به عبارت دیگر، ما عمدتاً به عملکرد روانشناختی خلاقیت علاقه داریم که ممکن است در مدت زمان بسیار کوتاهی پس از نوشیدن الکل اتفاق بیفتد.
مطالعات مختلف ارتباط بین مصرف چای و خطر ابتلا به سرطان ریه را نشان داده اند.
در یک مطالعه مورد شاهدی در اروگوئه، نوشیدن چای با کاهش خطر ابتلا به سرطان ریه در مردان سیگاری همراه بود.
در یک مطالعه مورد-شاهدی مبتنی بر جمعیت در شانگهای، چین، مصرف چای سبز با کاهش خطر ابتلا به سرطان ریه در میان زنان غیرسیگاری مرتبط بود و با افزایش مصرف، این خطر کاهش یافت.
پس از نوشیدن چای سبز بدون کافئین در میان افراد سیگاری طی یک دوره 4 ماهه در یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده در مرحله دوم چای، کاهش قابل توجهی در 8-هیدروکسی دی اکسی گوانوزین ادرار مشاهده شد.
در یک مطالعه مورد شاهدی، اثر محافظتی نوشیدن مکرر، روزانه یا چندین بار در هفته چای سیاه در زنان غیرسیگاری ظاهر شد.
حداکثر دوز قابل تحمل عصاره چای سبز (GTE) در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته ریه توسط Laurie و همکاران تعیین شد.
به هفده بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته ریه دوز خوراکی GTE یک بار در روز داده شد که با دوز 0.5 گرم در متر مربع در روز با افزایش دوز شروع می شد.
